در وصف سعدی نیاز به سخنی نیست زیرا، هر کس اندکی با ادبیات فارسی آشنایی داشته باشد این ستاره درخشان ادب را به خوبی می شناسد و می داند که ((سخن ملکی ست سعدی را مسلم)). به طور کلی سعدی شاعری است معتدل و متشرع. شریعت در جای جای آثار سعدی آشکار است و به یقین می توان گفت که او به ظاهر و باطن شریعت پای بند بوده است.
اگر چه سعدی در اشعارش خلفای راشدین را یاد کرده است اما آنجایی که وقت شفاعت کردن است دست بر دامان رسول و آل او می زند:

               اگر دعوتم رد  کنی ور قبول               مرا دست و دامان آل رسول

              فردا که هر کسی به شفیعی زنند دست             ماییم و دست ودامن معصوم مرتضی

و حب خود به اهل بیت را در چندین جای اعلام می کند:

               سعدی اگر عاشقی کنی و جوانی               عشق محمد بس است آل محمد

و اهل بیت را معصوم می شمرد:

               یا رب به نسل طاهر اولاد فاطمه                 یا رب به خون پاک شهیدان کربلا

آری٬ گر چه در ظاهر سعدی را می توان از برادران اهل سنت شمرد اما ٬تشیع در اشعار او بسیار نمایان است. [این ادعا در یکی از مقالات بعدی نگارنده جز اصول مقاله است.]

حال به بررسی نبی اکرم(ص) در بوستان سعدی می پر دازیم.

 مصلح الدین ابتدا در دیباچه بوستان در نعت پیامبر اکرم (ص) پس از آنکه نیاز به رهبر را لازم می شمرد٬می گوید:

       خلاف  پیمبر  کسی ره  گزید                      که هرگز به منزل نخواهد رسید

                مپندار سعدی که راه صفا                        توان رفت جز در پی مصطفی (صفحه ۸)

سعدی در این نعت زیبا پیامبر (ص) را با صفاتی چون: کریم السجایا٬ جمیل الشیم٬ نبی البرایا٬ شفیع الامم٬ امام رسل٬ پیشوای سبیل٬ امین خدا٬ مهبط جبرئیل٬ شفیع الوری٬ امام الهدی و... یاد می کند و بر پیامبر و فرزندان و پیروانش درود می فرستد:

               درود ملک  بر روان تو  باد                          بر اعقاب و بر پیروان تو  باد (صفحه۹)

  سپس بعد از ذکر بعضی از صفات و معجزات آن حضرت خود را عاجز از ستایش پیامبر رحمت (ص) می داند:

                 چه نعت پسندیده گویم تو را                     علیک الصلوِة ای نبی الوری (صفحه ۹)

شیخ اجل پس از دیباچه در دعایی ارادت خود را به خاندان عصمت و طهارت بیان می کند:

           خدایا  به  حق  بنی  فاطمه                       که بر قول ایمان کنم خاتمه

                  اگر دعوتم رد کنی ور قبول                       مرا دست ودامان آل رسول (صفحه ۱۰)

سعدی در نعت دیگری پس از ستایش خاتم النبیین(ص) بار دیگر خود را ناتوان از مدح آن حضرت می داند:

  ندانم کدامین سخن گویمت                        که والاتری ز آنچه من گویمت

          تو را عز لولاک تمکین بس است                        ثنای تو طه و یاسین بس است 

                  چه وصفت کند سعدی ناتمام                       علیک الصلوة ای نبی و السلام (صفحه ۱۱)

در جایی دیگر نیز در خلال مثلی با مطلع:

شنیدم که طی در زمان رسول           نکردند منشور ایمان قبول

از لطف و بخشندگی رحمة للعالمین، حضرت محمّد(ص) می گوید.

استاد سخن در اندرزی با مطلع:

اگر مردی از مردی خود مگوی     نه هر شهسواری بدر برد گوی

توصیه به ترک غرور و خود بینی و سفارش به پرهیزکاری پارسایی می کند:

و در مثلی دیگر نیز از بزرگان دین با نام صنادید[=جوانمردان]  آل رسول یاد می کند:

بگفت ای صنادید آل رسول       به ابلاغ و تنزیل و فقه و اصول

بلبل گلستان معنی در حکمتی دیگر مشکلات و گرفتاری ها را برای همۀ انسانها حتی پبامبر(ص) می داند:

که یارد به کنج سلامت نشست        که پیغمبر از خبث مردم نرست 

[یارد=یارستن=توانستن] و آنگاه به صبر در برابر گرفتاری ها توصیه می کند.

در دیگر نیز در پایان اندرزی که در طی آن سراسر گهناهکاران را به فروریختن گناهان و بلند کردن دست نیاز به سوی پروردگار سفارش می کند و شفاعت پیامبر اکرم(ص) را مخصوص افراد مؤمن و متدین می داند:

پیمبر کسی را شفاعتگر است      که بر جادۀ شرع پیغمبر است  

[اعتقاد به شفاعت و متابعت از شریعت]

مصلح الدین در آخرین بار در ابتدای مناجاتی قسم بر نبی اعظم(ص) می خورد:

به لبیک حجاج بیت الحرام       به مدفون یثرب علیه السلام

و سپس از خداوند بی همتا حاجات خود را طلب می کند.

آری، این بود قطره ای از دریای کلام" سعدی که گوی بلاغت ربود" در ستایش پیامبر اعظم(ص).

در پایان از خداوند می خواهیم بر محمد مصطفی(ص)، (( که خاتم پیامبران گذشته، و گشایندۀ درهای بسته، و آشکار کنندۀ حق یا برهان است))[نهج البلاغه محمد دشتی، خطبۀ۷۲]، و خاندان پاکش درود فرستد و از او می خواهیم که ما را در آموختن علم دین توفیق روز افزون دهد.