نفحات

بشنو از نى چون حكايت مى‏كند            از جدايى‏ها شكايت مى‏كند  

 كز نيستان تا مرا ببريده‏اند             در نفيرم مرد و زن ناليده‏اند

سينه خواهم شرحه شرحه از فراق            تا بگويم شرح درد اشتياق‏

هر كسى كاو دور ماند از اصل خويش            باز جويد روزگار وصل خويش‏

من به هر جمعيتى نالان شدم            جفت بد حالان و خوش حالان شدم‏

هر كسى از ظن خود شد يار من            از درون من نجست اسرار من‏

سر من از ناله‏ى من دور نيست            ليك چشم و گوش را آن نور نيست‏

تن ز جان و جان ز تن مستور نيست            ليك كس را ديد جان دستور نيست‏

آتش است اين بانگ ناى و نيست باد            هر كه اين آتش ندارد نيست باد

آتش عشق است كاندر نى فتاد            جوشش عشق است كاندر مى‏فتاد

نى حريف هر كه از يارى بريد            پرده‏هايش پرده‏هاى ما دريد

همچو نى زهرى و ترياقى كه ديد            همچو نى دمساز و مشتاقى كه ديد

نى حديث راه پر خون مى‏كند            قصه‏هاى عشق مجنون مى‏كند

محرم اين هوش جز بى‏هوش نيست            مر زبان را مشترى جز گوش نيست‏

در غم ما روزها بى‏گاه شد            روزها با سوزها همراه شد

روزها گر رفت گو رو باك نيست            تو بمان اى آن كه چون تو پاك نيست‏

هر كه جز ماهى ز آبش سير شد            هر كه بى‏روزى است روزش دير شد

درنيابد حال پخته هيچ خام            پس سخن كوتاه بايد و السلام‏

بند بگسل، باش آزاد اى پسر            چند باشى بند سيم و بند زر

گر بريزى بحر را در كوزه‏اى            چند گنجد قسمت يك روزه‏اى‏

كوزه‏ى چشم حريصان پر نشد            تا صدف قانع نشد پر در نشد

هر كه را جامه ز عشقى چاك شد            او ز حرص و عيب كلى پاك ش

شاد باش اى عشق خوش سوداى ما       اى طبيب جمله علتهاى ما

اى دواى نخوت و ناموس ما                اى تو افلاطون و جالينوس ما

جسم خاك از عشق بر افلاك شد            كوه در رقص آمد و چالاك شد

عشق جان طور آمد عاشقا            طور مست و خر موسى صاعقا

با لب دمساز خود گر جفتمى            همچو نى من گفتنيها گفتمى‏

هر كه او از هم زبانى شد جدا            بى‏زبان شد گر چه دارد صد نوا

چون كه گل رفت و گلستان در گذشت            نشنوى ز ان پس ز بلبل سر گذشت‏

جمله معشوق است و عاشق پرده‏اى            زنده معشوق است و عاشق مرده‏اى‏

چون نباشد عشق را پرواى او            او چو مرغى ماند بى‏پر، واى او

من چگونه هوش دارم پيش و پس            چون نباشد نور يارم پيش و پس‏

عشق خواهد كاين سخن بيرون بود            آينه غماز نبود چون بود

آينه‏ت دانى چرا غماز نيست            ز انكه زنگار از رخش ممتاز نيست‏

بشنويد اى دوستان اين داستان            خود حقيقت نقد حال ماست آن‏

بشنو از نى چون حكايت مى‏كند            از جدايى‏ها شكايت مى‏كند

كز نيستان تا مرا ببريده‏اند            در نفيرم مرد و زن ناليده‏اند

سينه خواهم شرحه شرحه از فراق            تا بگويم شرح درد اشتياق‏

هر كسى كاو دور ماند از اصل خويش            باز جويد روزگار وصل خويش‏

من به هر جمعيتى نالان شدم            جفت بد حالان و خوش حالان شدم‏

هر كسى از ظن خود شد يار من            از درون من نجست اسرار من‏

سر من از ناله‏ى من دور نيست            ليك چشم و گوش را آن نور نيست‏

تن ز جان و جان ز تن مستور نيست            ليك كس را ديد جان دستور نيست‏

آتش است اين بانگ ناى و نيست باد            هر كه اين آتش ندارد نيست باد

آتش عشق است كاندر نى فتاد            جوشش عشق است كاندر مى‏فتاد

نى حريف هر كه از يارى بريد            پرده‏هايش پرده‏هاى ما دريد

همچو نى زهرى و ترياقى كه ديد            همچو نى دمساز و مشتاقى كه ديد

نى حديث راه پر خون مى‏كند            قصه‏هاى عشق مجنون مى‏كند

محرم اين هوش جز بى‏هوش نيست            مر زبان را مشترى جز گوش نيست‏

در غم ما روزها بى‏گاه شد            روزها با سوزها همراه شد

روزها گر رفت گو رو باك نيست            تو بمان اى آن كه چون تو پاك نيست‏

هر كه جز ماهى ز آبش سير شد            هر كه بى‏روزى است روزش دير شد

درنيابد حال پخته هيچ خام            پس سخن كوتاه بايد و السلام‏

بند بگسل، باش آزاد اى پسر            چند باشى بند سيم و بند زر

گر بريزى بحر را در كوزه‏اى            چند گنجد قسمت يك روزه‏اى‏

كوزه‏ى چشم حريصان پر نشد            تا صدف قانع نشد پر در نشد

هر كه را جامه ز عشقى چاك شد            او ز حرص و عيب كلى پاك شد

شاد باش اى عشق خوش سوداى ما            اى طبيب جمله علتهاى ما

اى دواى نخوت و ناموس ما            اى تو افلاطون و جالينوس ما

جسم خاك از عشق بر افلاك شد            كوه در رقص آمد و چالاك شد

عشق جان طور آمد عاشقا            طور مست و خر موسى صاعقا

با لب دمساز خود گر جفتمى            همچو نى من گفتنيها گفتمى‏

هر كه او از هم زبانى شد جدا            بى‏زبان شد گر چه دارد صد نوا

چون كه گل رفت و گلستان در گذشت            نشنوى ز ان پس ز بلبل سر گذشت‏

جمله معشوق است و عاشق پرده‏اى            زنده معشوق است و عاشق مرده‏اى‏

چون نباشد عشق را پرواى او            او چو مرغى ماند بى‏پر، واى او

من چگونه هوش دارم پيش و پس            چون نباشد نور يارم پيش و پس‏

عشق خواهد كاين سخن بيرون بود            آينه غماز نبود چون بود

آينه‏ت دانى چرا غماز نيست            ز انكه زنگار از رخش ممتاز نيست‏

بشنويد اى دوستان اين داستان            خود حقيقت نقد حال ماست آن

منبع:نرم افزار مثنوی معنوی/مرکز تحقیقات کامپيوتري علوم اسلامي